Prolog.

  Był kolejny jesienny dzień. Za oknami wiał lekki wiatr, który sprawiał że spadające z drzew liście mieniły się tysiącami kolorów. Perfekcyjna jesienna pogoda - zero deszczu, a dużo słońca.
  Tego dnia obudziłam się wyjątkowo wypoczęta i szczęśliwa. Dzisiaj sobota - nasz rodzinny dzień. Już od najmłodszych lat rodzice całą sobotę spędzali tylko ze mną. Byłam wtedy bardzo mała, więc przeważnie siedzieliśmy przed telewizorem, chodziliśmy na spacery, albo bawiliśmy się w ogrodzie. W soboty nie było zmartwień, nie było pracy, nie było rachunków. Na 24 godziny stawaliśmy się idealną rodziną, bez jakichkolwiek problemów, czy sporów. Przez cały dzień potrafiliśmy śmiać i zajadać się smakołykami przyrządzonymi przez mamę.
  Mimo tego, że dorosłam nadal nieustannie kochałam sobotę. Innym nastolatką ten dzień kojarzył się z dobrą imprezą do trzeciej nad ranem, ale dla mnie była to namiastka dzieciństwa. Czasy trochę się zmieniły. Mam trochę więcej nauki i zajęć, ale i tak spędzałam z rodziną maksimum czasu.
  W tym tygodniu ustaliliśmy, że mama robi rodzinny obiad. Taki prawdziwy, z paroma daniami, deserem.. Wszystko jak w tych wszystkich filmach - dopięte na ostatni guzik.
Ubrana i wyszykowana zeszłam na dół. W całym mieszkaniu unosił się wspaniały zapach.
     - Cześć mamo! Cześć tato - przywitałam się.
Odpowiedziała mi cisza. "Mama z tatą pewnie wybierają jakieś dobre wino" - pomyślałam.
Z uśmiechem na twarzy przekroczyłam próg kuchni. To co tam zastaje, zwala mnie z nóg. Z mojej piersi wyrywa się krzyk..
     - Niee..! - padam na kolana.
Widzę krew. Pełno krwi. Jego krew, krew mojego ojca. Jego ciało leży bezwładne na ziemi. Poszarpane i zmasakrowane. Tylko tyle zostało.... To nie możliwe.
Nie wiem, co dzieje się ze mną dalej. Wpadam w ciemność. Nie chcę już z niej wychodzić.